Albert Cameron Instituut, Galibi en Pingpe

Hallo allemaal, 

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blogbericht geschreven heb. Het is dus tijd om dat allemaal in te halen.

Op maandag 31 maart was het zover: ik mocht eindelijk mijn lessen uittesten op het Albert Cameron Instituut. Met de nodige gezonde zenuwen trok ik naar de school. Eenmaal begonnen met lesgeven, waren mijn zenuwen verdwenen.
Ik had 2 lessen voorbereid die ik in 3 verschillende klassen mocht uittesten. Op deze manier kan ik de lessen nog aanpassen aan de noden van Suriname. 
De reacties van de mentoren waren zeer positief, wat me een heleboel zelfvertrouwen gaf.
Hier enkele foto's van mijn lessen:

Op dinsdag trok ik de laatste keer naar O.S. Balona. Deze keer stond er een lesje rekenen en een bewegingstussendoortje op het programma. De leerlingen waren zeer enthousiast. Met pijn in het hart nam ik afscheid van leerjaar 3.

Vanaf woensdag bereidde ik mijn volgende lessenreeks voor en paste ik de lessen aan die reeds gegeven waren. 

Zaterdag 5 april was het een spannende dag: mijn ouders en vriend zouden landen. En je kan het al raden: als je vol spanning aan het wachten bent, hebben ze 2 uur vertraging. Ter afleiding ben ik met enkele huisgenoten gaan lunchen in de Zus & Zo.
Vervolgens trok ik als verrassing naar de luchthaven. Mijn ouders en Roel dachten dat ik in het hotel op hen zou wachten. Ze waren dan ook echt verrast toen ze me in de aankomsthal zagen staan. Het terugzien was zeer emotioneel, ik was echt blij om hen terug te zien.

Zondag liet ik hen de stad zien. We wandelden naar de kathedraal (die die dag werd gewijd tot basiliek), wandelden naar de waterkant, bezochten Ford Zeelandia, gingen een pannenkoek eten in het pannenkoekenhuisje.
Na een korte siësta wandelden we door de palmentuin naar de Zus en Zo voor het avondmaal.

Maandag 7 april moest ik even afscheid nemen van Roel en mijn ouders. Ik trok opnieuw naar het Albert Cameron Instituut terwijl zij een tweedaagse fietstocht naar Frederiksdorp maakten.
Vandaag stond er praktische lessen op de agenda. De studenten moesten nu zelf een korte activiteit rond meertaligheid voorbereiden en kregen de kans om deze uit te testen in de klas. 
Ik heb een heleboel filmpjes gemaakt, maar voorlopig lukt het nog niet om deze op de blog te posten. Volgende week zal ik hier werk van maken.

Na de les vroeg mijn mentor me hoe ik me voelde bij het lesgeven aan oudere studenten. De gemiddelde leeftijd van de studenten was namelijk 21 jaar, velen waren dan ook ouder dan mij. Als antwoord gaf ik dat het een zeer leuke ervaring was om aan een oudere leeftijdsgroep les te geven. Ik heb er enorm veel van geleerd: door les te geven aan de lerarenopleiding, kreeg ik een breder beeld van het denken van de beginnende leerkracht in Suriname. 
Tijdens de pauzes kreeg ik de kans om met de studenten te praten over de economie, politiek, de kinderen in Suriname. Ik was blij dat ze zo openhartig waren naar mij toe.

Dinsdag maakte ik er gebruik van om mijn lessen verder aan te passen.

Vanaf woensdag nam ik mijn 'verlofdagen' op, zodat ik enkele grotere trips kon maken met mijn ouders en Roel. Zoals je zal merken zullen er geen foto's meer volgen in dit blogbericht. Dit komt omdat mijn papa een heleboel foto's genomen heeft en ik nog even wacht tot deze naar mij verstuurd worden. Er zal dus een apart blogbericht verschijnen met foto's van mijn uitstappen.

Woensdag namen Roel en ik een chill-dagje: een wandelingetje door de palmentuin, beetje zonnen aan het zwembad, lekker gaan eten en kijken naar de sterren aan de waterkant.

Van donderdag tot en met zaterdag gingen we naar Galibi. Om 08.30 stond Jeffrey, onze gids, aan het hotel met een busje. Hij zou onze persoonlijke gids worden. We waren namelijk de enige groep die deze trip zouden doen, luxe dus.
We reden naar Albina, een rit van 3 uur, daar namen we de boot naar Galibi.
Eenmaal aangekomen, dacht ik even dat ik op een tropisch eiland aangekomen was: huisjes met palmbomen voor, zicht op het water en fantastisch weer.
Na het middagmaal wou ik dan ook even genieten van de zon. Maar we werden naar binnen gestuurd door een tropische regenbui.
Om 17.00 stond onze gids weer paraat en nam ons mee naar het dorp. We maakten kennis met verschillende planten, aapjes, neusberen, de typische huizen, ... We hadden echt geluk met zo'n fantastische gids.
's Avonds werd er een culturele avond georganiseerd. We werden uitgenodigd in het huis van de grootouders van Jeffrey. Daar zongen de mannen verschillende liederen en begeleiden ze zichzelf met plaatselijke muziekinstrumenten. De vrouwen dansten hierop enkele traditionele dansen: hierin kon je heel veel dieren herkennen. Na een half uurtje werden we uitgenodigd 'op de dansvloer', er werd ons één van de dansen aangeleerd. Aanvankelijk leek het me niet zo vermoeiend, maar toen ik eenmaal mee deed, wist ik wel beter.
Om 22.30 trokken we naar de legstranden. We hadden al snel geluk. Toen we aanmeerden, zagen we net een schildpad aan land gaan. Aangezien je een schildpad niet mag storen tijdens het graven van de nest, moesten we gaan liggen op het strand. Even dacht ik dat we voor niets hadden gewacht, want de schildpad trok terug naar de zee. Gelukkig veranderde de schildpad van gedacht en zette ze de graafwerken verder. Na een tijdje wachten konden we dichterbij: de schildpad begon met eieren leggen. Dit was zeer indrukwekkend. Aangezien er nog andere toeristen waren, trokken we al snel terug huiswaarts (anders was er de kans dat we de schildpad zouden storen). Toen we terug aan onze verblijfplaats kwamen, geloofden we onze ogen niet: voor het resort was er een schildpad aan land gekomen en gestart met graven. Aangezien we dit proces al hadden gezien, besloten we toch maar te gaan slapen. Het was een lange en vermoeiende dag.

Toen we vrijdag hadden ontbeten, besloten we eens naar het nest te gaan kijken. Maar de schildpad had een vals nest gegraven enkele meters verder op. Dit doen de schildpadden om de stropers en dieren op het verkeerde spoor te zetten.
In de voormiddag namen we de boot richting Frans Guyana. We bezochten een wetenschappelijk onderzoekscentrum en gingen even zwemmen. Het was wel even wennen aan het feit dat ze daar wel rechts rijden. 
In de namiddag keerden we terug naar Galibi om te genieten van een heerlijke maaltijd en de zon. 
In de late namiddag nam Jeffrey ons mee naar de andere kant van het dorp. We bezochten het schooltje, de kerk, waterzuiveringsstation, ...

Zaterdag maakten we ons klaar om terug te keren richting Paramaribo. Maar we maakten een tussenstop in Frans Guyana. Op zaterdag is het daar markt en vele inwoners van Galibi trekken dan naar daar om hun producten aan een betere prijs te verkopen. In Frans Guyana betalen ze met euro's en die kunnen ze dan aan een goede wisselkoers wisselen. 

Zondag was het een regenachtige dag, maar toch besloten we van het zwembad te genieten, want vanaf maandag trokken we het binnenland in.

Van maandag tot vrijdag trokken we naar Pingpe. Deze keer werden we door Chapeau opgehaald aan het hotel. Met het busje trokken we naar Atjoni. En zoals het er in Suriname aan toe gaat, moesten we nog enkele personen en eten ophalen. 
Wanneer we in Atjoni aankwamen, werden we naar een eetplaatsje gebracht voor ons middagmaal. Daarna konden we nog enkele inkopen doen. In Atjoni stond onze gids ons op te wachten. Melvin zou de Back to Basic-tour begeleiden.
Vervolgens stond er ons een boottocht van 4 uur te wachten. Deze keer zouden we varen in een korjaal, deze is iets lager en smaller dan de boot die we in Galibi namen.
Halfweg namen we een korte stop, zodat we de benen eens konden strekken (wat echt wel nodig was) en naar toilet konden gaan.
Eenmaal we vertrokken waren, kregen we een tropische regenbui. Gelukkig zag ik deze aankomen en had ik op tijd mijn regenjas aangetrokken. Maar het mocht niet baten. De regen kwam letterlijk met bakken uit de lucht gevallen, ik zag geen meter voor me. 
Drijfnat kwamen we aan aan het resort. Door de regen had ik echt koud en ik wou dan ook zo snel mogelijk droge kleren aantrekken. We kregen ons huisje toegewezen en kleedden ons om. Het was heerlijk om warme en droge kleren aan te trekken. 
Normaal gezien zouden we nog een dorpswandeling maken, maar de lucht zach er niet echt te betrouwen uit. We besloten dan maar een aperitiefje te drinken in de bar. Na het avondeten zaten we met de hele groep samen, de gids vroeg ons om ons voor te stellen aan elkaar, aangezien we 5 dagen met elkaar zouden moeten samenleven.

Dinsdag vertrokken we met Melvin, Magnolia en de Back to Basic-groep naar het regenwoud. We maakten een wandeltocht van 4 uur door het regenwoud. En zoals de naam het zegt, kregen we een serieuze regenbui op het hoofd. Onderweg gaf Melvin ons een heleboel uitleg over de planten en dieren die we tegenkwamen, sommige vruchten mochten we ook proeven.
Opnieuw drijfnat kwamen we aan aan het basiskamp. Snel de kleren ophangen zodat ze konden drogen, dit bleek niet zo eenvoudig aangezien de luchtvochtigheid heel hoog was. Terwijl Magnolia het middagmaal (om 16.00) klaarmaakte, namen Roel en ik een 'duikje' in de kreek. 
Na het 'middagmaal' hingen we zelf onze hangmatten en muskietennet op, voor de ene was het makkelijker dan de andere. Normaal zouden we nog een avondmaal hebben, maar we hadden echt geen honger meer.
We kropen al snel in ons hangmatje, want we waren echt moe. 

Woensdagochtend ruimden we na het ontbijt de hangmatten en muskietennetten op. Er stond ons nog een lange terugtocht te wachten. Gelukkig bleef het deze keer over. 
Toen we terug aankwamen in het resort, wouden we gaan zwemmen in de rivier. De plaatselijke bevolking toonden ons een leuke plaatsje. Het was er heerlijk om te zitten. Maar de terugtocht was een beetje moeilijker dan verwacht. Er was niemand die ons een goede weg kon tonen. Ik dacht dat ik op een grote steen stond, maar deze bleek dieper te liggen dan verwacht. Een diepe val was het gevolg. Roel trok me uit de spleet, gelukkig had ik niet zoveel pijn: enkel een blauwe plek een een schaafwonde op mijn kleine teen. Het had dus erger kunnen zijn. 
's Avonds nam Melvin ons mee naar het dorpje. Het was marktdag en de vrouwen wouden graag souvenirs aan ons verkopen. Het was zeer druk, de vrouwen klampten ons aan, sloegen ons doeken om, ... Ik kocht enkele doeken en moest deze van hen aan houden tijdens de dorpswandeling. In het dorp werd ik regelmatig aangesproken. De vrouwen vonden dat het me echt stond.  :) 
Daarna werd er opnieuw een culturele avond georganiseerd. Voor mij verliep deze zeer chaotisch: het leek dat de vrouwen de hele tijd ruzie aan het maken waren. Maar het was zeer leuk om te zien, de vrouwen vroegen ons regelmatig om mee te dansen. Dit hield enkel in dat we moesten schudden met het achterwerk.

Donderdag namen we de boot richting Djumu, waar we het gezondheidscentrum en een schooltje bezochten. 
Toen ik het gezondheidscentrum zag, trok ik mijn ogen open. Er waren geen dokters aanwezig, enkel verpleegkundigen. Wanneer zij nood hadden aan een dokter, namen ze telefonisch contact met een dokter in Paramaribo. Wanneer het zeer dringend was, werd de patiënt overgevlogen naar Paramaribo. 
Daarnaast was er nog een groot verschil: het centrum was gesloten om 15.00. Na 15.00 konden enkel spoedgevallen in het centrum terecht. Ook werden er verschillende patiënten op verschillende dagen verwacht. Voorbeeld: Op maandag waren er algemene behandelingen, op dinsdag was het zwangerschapsdag, ...
's Middags namen we de boot naar een grote en mooie stroomversnelling aan het begin van de Surinamerivier. Hier aten we ons middagmaal en genoten we van het water. Een klein meisje kwam naar ons toe, ze vroeg me of ze mijn haar mocht vlechten. Natuurlijk wou ik het meisje niet teleurstellen en liet ze mijn haar vlechten. Het meisje was 8 jaar, maar had al zeer veel kracht. Ze trok een heleboel haar uit. 
's Avonds hadden we een diepgaand gesprek met Melvin over de politieke macht in Suriname, Nederland en België.
Maar doordat we in het binnenland zaten, was er enkel tussen 19.00 en 23.00 elektriciteit. Maar door een panne werd dit nog korter gemaakt. We moesten dus iets vroeger in bed kruipen. 

Vrijdagochtend namen we opnieuw de Korjaal richting Atjoni. Normaal zouden we met het vliegtuig terugkeren, maar dit was niet mogelijk omdat er op Goede Vrijdag geen lijnvluchten waren.
We namen een tussenstop in Jaw Jaw. Enkele reizigers van onze groep waren daar donderdag heen gegaan en wij zouden hen in de terugweg oppikken. 
De terugweg verliep zeer vlot en droog. 
Toen we in Atjoni aankwamen, stonden er ons 2 busjes op te wachten die ons terug zouden brengen naar het hotel. 
Het was de laatste avond van mijn ouders en Roel in Paramaribo, dus besloten we uitgebreid te gaan eten. Het was overheerlijk. 

Zaterdagochtend hielp ik Roel met inpakken en gaf ook al enkele zaken mee naar huis. Zo heb ik meer plaats om souvenirtjes mee te brengen. Het afscheid nemen viel moeilijker dan verwacht. Maar ik ga nu genieten van de laatste 2 weken in Suriname.

Zo, nu zijn jullie terug mee met mijn avonturen. In het volgende blogbericht zal ik de achtergebleven foto's posten. 

Tot snel ! 

Leen 
X